Bu noktada Amerikan bankacılık sektörü ayrışma aşamasına girmiştir.

Bu dönemde bankacılık sektörü nispeten birleşik bir iş yürütüyordu ve hem işin kapsamı hem de işin büyüklüğü bir dereceye kadar kısıtlanmıştı.

Aralık 1999'da ABD'de, bankalar, menkul kıymet kurumları ve sigorta kurumları arasındaki iş kapsamı açısından sınırları ortadan kaldıran ve yaklaşık 70 yıllık ayrılığa son veren Finansal Hizmetler Modernizasyon Yasası kabul edildi.

 

İpoteklerin “geçmiş yaşamı”

Başlangıçta ipotek kredileri çoğunlukla kısa veya orta vadeli Balon Ödeme kredilerinden oluşuyordu.

Ancak bu krediler konut fiyatlarındaki değişimlere karşı çok hassastı ve Büyük Buhran başladığında konut fiyatları düşmeye devam etti ve bankalar büyük miktarlarda sorunlu borçlarla karşı karşıya kaldı, bu da sakinlerin evlerini kaybetmesine ve çok sayıda konut sahibinin evlerini kaybetmesine neden olan bir kısır döngü yarattı. bankalar iflas ediyor.

Krizin ardından ekonomiyi canlandırmak ve bölge sakinlerinin konut sorununu çözmek amacıyla ABD, bölge sakinlerinin devlet garantisi şeklinde ipotek kredisi almalarına yardımcı olmaya başladı.

Federal Ulusal Mortgage Birliği (FNMA veya Fannie Mae), 1938'de öncelikle Federal Konut İdaresi (FHA) ve Gaziler İdaresi (VA) tarafından garanti edilen ipotek satın almak için kuruldu ve 1972'de hükümet dışı garantili düzenli ipotek satın almaya başladı.

O zamanlar ipotek piyasası bir bütün olarak hala çok işlevsizdi ve segmentasyon geçmişine rağmen yatırım bankaları yavaş yavaş varlık menkulleştirme yoluyla büyük miktarda para içeren tek bir konut ipotek kredisini çok sayıda krediye ayrıştırabileceklerini keşfettiler. Likiditeyi büyük ölçüde artıran daha küçük miktarlarda tahviller.

Bu nedenle, 1970 yılında hükümet, konut ipoteklerine yönelik ikincil piyasayı tam olarak geliştirmek için Federal Konut Mortgage Kurumu'nu (FHLMC veya Freddie Mac) kurdu.

Freddie Mac'in yaratılması, konut ipoteklerine yönelik ikincil piyasanın gelişmesine doğrudan katkıda bulundu ve ipotek menkul kıymetleştirmesinin önünü açtı.

 

İpotek Veren Kurum ile Perakende Banka Arasındaki Fark

Borçlu bir ev kredisine başvurmayı düşündüğünde, en yaygın iki yol doğrudan bir bankaya (Perakende Banka) veya bir ipotek komisyoncusuna (Mortgage Borç Veren) gitmektir.

Öte yandan perakende banka (ticari banka), genellikle ipoteklerin yanı sıra tasarruf, kredi kartları, otomobil kredileri ve yatırımlar gibi finansal hizmetler de sunan karma bir şirkettir.

Borç alan kişi belirli bir bankaya yaklaştığında, yalnızca o bankanın bilgi ve hizmetlerine erişebilecektir ve bankanın hizmetleri genellikle kredinin kendisiyle sınırlıdır, bu da ev ile kredi arasındaki ilişkinin inceliklerini tam olarak entegre etmeyi zorlaştırmaktadır.

Bireysel bankanın ücretleri daha düşük olsa da, ipotek kredisi veren kuruluş genellikle daha profesyonel hizmet, daha hızlı yanıt ve daha geniş bir hedef kitle için daha geniş bir ürün yelpazesi sunar.

Mortgage Borç Veren, borçlulara kapsamlı ve profesyonel kredi danışmanlığı sağlayabilir, misafirlerin krediler ve finansman portföyleriyle ilgili çeşitli karmaşık soruları yanıtlamasına yardımcı olabilir ve düzinelerce ürün arasından borçlu için en uygun olanı bulabilir.

Bu aynı zamanda, daha fazla seçeneğe ve somut faydaya sahip olduklarından, borç verenin pozisyonunun borçlular için daha avantajlı olduğu anlamına da gelir.

 

İyi bir ipotek kredisi veren kurum ve iyi bir ipotek kredisi oluşturucu bulmanın, borçluya paradan ve zamandan tasarruf sağlayabileceği ve en iyi ürün bilgisini ilk seferde alabileceği söylenebilir.